Więcej o rodzicielstwie bliskości
Rodzicielstwo bliskości (ang. Attachment Parenting) to termin utworzony przez amerykańskiego pediatrę Williama Searsa, określający filozofię rodzicielską opartą na zasadach teorii przywiązania w psychologii rozwojowej, która mówi, że dziecko tworzy z opiekunami silną więź emocjonalną, mającą wpływ na całe jego przyszłe życie.
Należy pamiętać, że nie jest to żadna ‚nowomodna teoria wychowawcza’, ale najstarszy ludzki sposób bycia z potomstwem, praktykowany przez naszych przodków, który umożliwił naszemu gatunkowi przetrwanie i rozwój. Dopóki specyficzne warunki społeczne epoki rewolucji przemysłowej i przejęcie władzy nad relacjami między dziećmi a rodzicami przez tzw ekspertów nie spowodowały utraty wiary we własną zdolność do rozumienia i zaspokajania potrzeb dziecka, nikomu nie przychodziło do głowy, że niemowlę ‚manipuluje’ rodzicami zamiast po prostu komunikować swoje istotne potrzeby (poczucia bezpieczeństwa, bliskości, pokarmu itd).
Filary AP to przede wszystkim:
AP uczy, jak wartościować porady, którymi otoczenie zwykło zasypywać młodych rodziców i asertywnie odrzucać te promujące surowy, radykalny i całkowicie sprzeczny z naturą styl rodzicielstwa, który nakazuje trzymania się narzuconych reguł, a nie obserwacji dziecka i reagowania na potrzeby wszystkich członków rodziny. Styl skrótowo zwany “niech się wypłacze” (w stosunku do niemowląt) czy „wszystkie dzieci płaczą w przedszkolu przez pierwsze miesiące’” nie przynosi długotrwałych korzyści, ale wieloletnie, często niepowetowane straty.